Ne sabah akşam ABD’ye küfretmekle antiemperyalizm oluyor, ne Allahuekber diye bağırarak Siyonizm karşıtlığı, ne de Atatürk’ü dilinden düşürmemekle laiklik! Bir diktatörün devrilmesini davul zurnayla kutlamak da kimseyi demokrat yapmıyor…
Suriye konusunda onca uzman varken ukalalık yapacak değilim ama sis dağıldığında netleşen gerçekleri görmek için konunun uzmanı olmak gerekmiyor. HTŞ’nin, neredeyse “uçar birlik harekâtı” hızıyla Şam’ı ele geçirmesinin artık bir “CIA-MOSSAD-MİT Operasyonu” olduğu ortada. İsrail istediği yerleri, köpeksiz köyde değneksiz dolaşır gibi işgal ederek Hizbullah’tan geride kalanları imha edecek; Türkiye, beslediği çetelerle kuzeyde istediği gibi at oynatıp, Emevi Camisi’nde namaz kılarak mevcut iktidar güçlendirilecek; Rusya’ya Esad’ı da alarak güvenli geri dönüş olanağı sağlanacak; ABD ise, kiminin sırtını sıvazlayıp, yanağını okşayarak, kimine parmak sallayarak çubuğunu tüttürecek! Suriye’deki iktidar değişimini kimin nasıl karşıladığına bakarak da bu gerçeği teyit etmek mümkün.
İktidar değişikliğini “Şam Özgürleşti!” diye duyuran iktidarın, kendisiyle aynı kumaştan HTŞ’nin Şam’daki uygulamalarına ve İsrail işgaline itirazı yok elbet. “Bir karış toprağında gözümüz yok” söylemi ise laftan ibaret. Sınırlarını doğudan batıya kesintisiz bir şekilde güneye kaydırmak isterken, asıl hedeflerinin, 10 yıl önceki girişimlerinde, IŞİD saldırılarını durdurarak, bölgedeki tek kadın özgürlükçü, seküler, komünal yapıyı oluşturmayı başaran Kürtler olduğunu da saklamıyorlar. Bu konuda, sadece ikili de değil, üçlü, hatta dörtlü oynayan sadık müttefiki ABD ile anlaştığı da gözle görünür halde. Silahlandırıp maaş ödedikleri, yağmacı, katliamcı, tecavüzcü cihadist çetelere “Kuvayi Milliye” deyip komutanlarıyla birlikte fotoğraf veriyorlar, yaptıklarıyla övünme yarışındalar hatta.
Onlar için “özgürlük”, İslam şeriatına uygun bir yaşam çünkü. Kadınlar örtünüp evlerine kapanınca, “özgür” hissediyorlar kendilerini! Hatta bu rüzgarla, şimdilik itiraf edemedikleri ama umutla bekledikleri Ankara’nın “özgürleşeceği” günleri daha yakına çekmiş oldular! HTŞ’nin başlangıçta temkinli davranıp asıl yüzünü saklamaya çalışmasını Erdoğan’ın 23 yıl önceki söylemleriyle şimdiki tek adam rejimi arasındaki açı farkını düşünerek yorumlamak mümkün.
Suriye’de HTŞ ve SMO neyse, Türkiye’de de AKP ve ortakları odur. Bu tespiti doğrulayan son icraatları da Atatürk Havalimanı’na silahlı saldırı düzenleyerek 48 insanımızı katleden şeriatçıları serbest bırakıp Şam’a göndermek oldu. THY özel sefer düzenleyip first class hizmeti sunduysa şaşmam!
Bunlar çıplak gözle görülenler aslında, ülkemiz açısından asıl çıkarılacak ders ise diktatörlerin sonlarının benzerliğine dair! Etnik ve mezhepsel farklılıkları yok sayıp, güvenlikçi politikalarla, baskıyla, katliamlarla ülkelerini yönetmeye çalışan diktatörlükler, emperyalistler için en elverişli ortamı yaratıp ülkelerini dış müdahalelere açık hale getirdikten sonra Saddam ve Esad gibi yıkılıp gidiyorlar.
Emperyalizme hizmet etmek için altın sırmalı davetiyeler göndermeye gerek yok, bu çizgi yeterlidir. Yakın tarihimizde ülkemizdeki gerici faşist gruplar hep ABD’nin sadık müttefiki oldular. Bugün de sahte el uzatmalarının ardında barışı engelleyen Kürt düşmanlığının başını çekenler aynıdır. Kendini, laik, antiemperyalist vb tanımlasa da bu konuda iktidarın kuyruğunda hizaya girenler ABD ve diğer emperyalist güçleri bölgede var eden en elverişli ortamı yaratıyorlar. Bu nedenle Suriye’de HTŞ ve Türkiye’de AKP-MHP rejimleri batının bir sonraki adımları için biçilmiş kaftandır. Trump tarafından sırtlarının sıvazlanmasının nedeni de budur. Muhalif gibi görünenlerin ise barışı savunmadaki ürkeklikleri ve iktidarın ABD’ye rağmen bunları yaptığı yanılgısı onları şeriatçılarla eşitliyor.
Kendi ülkesindeki sorunları demokratik yöntemlerle çözerek iç barışı sağlamayan her iktidar kaçınılmaz olarak diktatörlüğe dönüşecek ve halklarına büyük acılar çektirerek Esad’la aynı kaderi paylaşacaktır. Türkiye’de yaşadığımız süreç bence tam da budur. O nedenle anti emperyalist olma iddiasının ve yurtseverliğin birinci koşulu, barış ve demokrasiden yana tavır sergilemektir. Barışı savunmayan, Kürt sorununu çözecek demokratik yolları tıkayanlar bugün Şam’daki Esad destekçileri gibi acılar içinde “reislerinin” ardından baka kalmaya mahkumdur.
Laiklik duyarlılığı olan çoğu muhalifin en büyük yanılgısı “Teröre karşı mücadele” masallarına inanarak çözüme ve barış girişimlerine kayıtsız kalmalarıdır. Erdoğan rejiminin, adına “terörden arındırılmış bölge” diyerek güneyde oluşturmaya çalıştığı kuşak, aslında sadece “laiklikten arındırılmış” bir kuşaktır. Son 10 yıldır hava saldırılarıyla sürekli bomba yağdıran Türkiye olmasına rağmen buradan ülkemize yönelik tek saldırı yoktur. Doğudan batıya bu “kuşağı” kesintiye uğratan Kobane, şimdi yeniden, Türkiye destekli IŞİD kalıntısı şeriatçı çetelerin hedefinde.
Erdoğan, lodosla şişirdiğini düşündüğü yelkenlerini savaş rüzgarlarıyla daha da güçlendirmek, Osmanlı hayalleriyle sarhoş ettiği kitleleri gerçeklerden tümüyle koparmak istiyor. Acelesi de var. HTŞ icraatlarının faturası önüne konmadan iktidarını sağlama almaya kararlı görülüyor. Yani erken seçim tarihi bu gelişmelere bağlı. Muhalefeti, “bu vizyonu anlamamakla” suçlayarak asıl niyetini de açık ediyor. Bu “Osmanlı vizyonu” ülkemizi Irak ve Suriye yapma “vizyonundan” başka bir şey değildir. Barış ve demokrasi güçleri bu savaşı önlemede yeterli olamazsa Türkiye’yi ve Erdoğan’ı bekleyen son, er ya da geç Suriye ve Esad’ın sonuyla aynıdır.
7 yıl önce şöyle yazmışım:
“Anadolu’da Kurtuluş Savaşı sırasında resmi kayıtlara göre 662 subay, 8505 er şehit olmuş. Subay kaybının dönemin savaşlarına oranla (özellikle Sakarya’da 8 ere karşılık 1 subay) çok yüksek oluşu vurgulanır hep. Kuzey Suriye halkları ise IŞİD çetelerine karşı verdikleri var oluş mücadelesinde bunun iki katı şehit verdiler. Kayıpları 20 bine yaklaşıyor. Nitelikli, üniversite mezunu kadrolara bakıldığında ise ‘subay’ oranı daha da yüksek. Dünyanın hemen her yerinden enternasyonal dayanışma duygularıyla gelip IŞİD’e karşı savaşan ve yaşamını verenler var…”
Türkiye’deki laikler kıymetini bilmese de bu bedel, bölgedeki diğer seküler yapılar için de ödenmiştir. Rojava halkları, 10 yıl önce IŞİD’e karşı savaştığı gibi şimdi de SMO’na karşı da topraklarını savunacaktır. Soru bizlerin ne yapacağıyla ilgili; yine uzaktan seyir mi edeceğiz yoksa barış ve demokrasi güçleriyle birlikte, diktatörlüğe karşı çıkarak tarihin tekerleğini ileri doğru ittirmeye mi çalışacağız…
