Ahmet Güneş

Bildiklerimizle uğraşıyor hayat, öğrendiklerimizle sınıyor dünya. Çerçevesi çizilen zamanın içinde debelenen çokça şeyin gürültüsünde kendi sesimizi arıyoruz. Haklıyız çünkü insanın...

Kalan bir şeylerin varlığı herkesi bir arayışa koyar, dünya kadar da yorar. İsabet etmeyen küskün yarınlar, istikrara uymayan bugünler, bizi...

Yaşamanın zarafeti kalmadı; öyle bir efkardayız. Himaye edilemeyen mutluluklar, özürler dileyen aşklar pervane misali dönüyor insanın üstünde. Bakan döner, görmeyen...

Hizasından firar eden bir ihtimal, gelir bir sürü şeyi darmadağın eder. Bir şeye az kalmışsa veya bir yere daha çok...

Hislerin coğrafyası var, bir de coğrafyanın hisleri var. Bu kadim bilgilerle kör kuyularda kalmış insanlık kime ve neye ses vereceğini...

Her yeni güne yepyeni bir üzüntü ile başlıyoruz. Geçmiş ile gelecek birbirine uzak yerlerde ve ayrı dünyaların içinde oturup kendine...

Ezip geçen sıradan bir an, insanı alır bir yerlerin sınırına götürür. Sonrası, hep sonrası nerede, ne olacak diye bir kaygı...